เสาร์ที่ 3 พฤษภาคม ที่ผ่านมา พวกเราชาว Thai Radio Canada หายไป ไม่ได้มาจัดรายการวิทยุ เพราะไปรวมตัวกันที่งานรวมดารา ที่น้องๆ ทีมขบวนการจับฉ่ายจัดขึ้นเพื่อหารายได้ ให้กับ Thai Radio Canada ที่ร้านปาย บนถนน Duncan ใกล้ๆ กับ ย่าน Entertainment District ของโตรอนโต

บัตรราคา $12.- รวมอาหาร  เปิดขาย 2 สัปดาห์ล่วงหน้านั้น  หมดเกลี้ยง ถูกบ่นหูชา จากแฟนๆ รายการมารู้ข่าวช้า  หาซื้อตั๋วไม่ทัน งานนี้ตั้งกฎไว้ว่าไม่มีการขายตั๋วหน้างาน ขายบัตรแค่ 130 ใบ รวมๆ อาสาสมัครกับพนักงานในร้าน ก็น่าจะประมาณ 160 คน  แต่ทำไมดูเหมือน มากกว่านั้นก็ไม่รู้นิ

งานสนุกสนานตามแบบฉบับของน้องๆ หากแฟนๆ อายุเลยเลข 4 ยังพอไหว  แต่ถ้าเลยเลข 5 ไปแล้ว คงเหนื่อยมากหน่อย  เพราะออกมาจะคุยกันไม่รู้เรื่อง เสียงแหบเสียงแห้ง หลังจากตะโกนคุยกันอยู่ในร้าน แข่งกับเสียงดนตรีเป็นเวลาหลายชั่วโมง  งานเริ่ม 4 ทุ่มครึ่ง  แต่มาโหมกระหน่ำกันราวๆ เที่ยงคืน  พอหลังตีสอง เสียงเพลงและความสนุกสนานยังไม่จาง  แต่ต้องรีบจบเลยเวลางานเลิกไปแล้ว   

แพรว มีโอกาสคุยกับเพื่อนๆ หลายคน บอกว่านานๆ จัดที ดีมากๆ เพราะทำให้มีโอกาสได้เจอกัน และผ่อนคลายในบรรยากาศแบบอยู่ในเมืองไทย อืมม....ขอคุยกับน้องทีมจับฉ่ายก่อนละกัน 

ขอบคุณ...นักดนตรี ออฟ โจ๊ก บีม โอ แดเนียล ดีเจแบงก์ 
ขอบคุณ...ร้านปาย คุณนุ้ย และคุณ Jeff 
ขอบคุณ...เบียร์สิงห์ เบียร์ไทย และคุณธิษณัย กับคุณจวน
ขอบคุณ...น้องอาสาสมัครหน่วยจัดการและกวาดล้าง ที่มาช่วยยกของ จัดของ เก็บตั๋ว เก็บขวดเบียร์ เก็บขยะ และอื่นๆ อีกมากมาย
ขอบคุณ...น้าหน่อง เฮียฮอป อาลิง ฮิโรโกะ สมาชิกทีมขบวนการจับฉ่าย ที่ช่วยทำให้งานนี้เป็นรูปเป็นร่างและเกิดขึ้นได้
"รักจุงเบย"
P.K. Yui / 5 พฤษภาคม 2557 

โดย เฮียฮ้อป

ต่อจากบทความที่แล้ว ผมขอเขียนภาคสอง คิดว่าในที่สุดแล้วจะกลายเป็นไตรภาค (มีทั้งหมดสามตอน)

มีคำถามจากเพื่อนว่า ถ้าหากว่าตัวเรามีเวลาจะทำอะไรก็ได้หนึ่งชั่วโมง พอหมดหนึ่งชั่วโมงแล้ว ชีวิตจะกลับมาอยู่ตอนเริ่มต้น สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดในหนึ่งชั่วโมงนั้นจะไม่มีผลกระทบอะไรกับโลกภายนอกหลังจากหมดเวลาหนึ่งชั่วโมงไปแล้ว แต่สิ่งที่จะเกิดอยู่แล้ว (เช่นมีรถจะชนกันโดยไม่เกี่ยวกับเราไม่ว่าทางตรงหรือทางอ้อม) ก็จะยังเกิดขึ้นในชั่วโมงนั้น คำถามคือ เราจะทำอะไรกับหนึ่งชั่วโมงนั้น

ในโต๊ะอาหารที่ทำงานนั้นส่วนใหญ่ทุกคนก็ตอบคล้ายๆกันหมดเลย คืออยากลอง "ตาย" ดู อยากรู้ว่าพอตายแล้วจะเกิดอะไรขึ้น
ผมเลยเพิ่มตัวแปรว่า ตายไม่ได้ เพราะถ้าตาย (โดยเราตั้งใจฆ่าตัวตาย) จะมีสภาวะที่เราไม่รู้ตัวไปมากกว่าหนึ่งชั่วโมง เหมือนเวลาเราเกิดอุบัติเหตุแล้วสลบไป ส่วนใหญ่จะสลบไปมากกว่าหนึ่งชั่วโมง เพราะฉะนั้น หากเลือกที่จะฆ่าตัวตาย ผลคือเราก็จะรู้สึกตัวเหมือนตอนก่อนที่จะเริ่มหนึ่งชั่วโมงนั้นทันที คราวนี้เลยเปลี่ยนคำตอบกันหมดทุกคน

เพื่อนผมคนหนึ่งบอกจะขับรถอย่างบ้าคลั่งบนถนน อยากได้ความรู้สึกแบบว่าโดนตำรวจไล่ล่า (เหมือนเล่นเกม Need for Speed หรืออะไรแบบนั้น) คนหนึ่งบอก อยากทำลายข้าวของ แบบว่าเอาของมาทุบกระตก ทุบหน้าต่าง เจอตรงไหนทุบตรงนั้น อีกคนบอก อยากจะดื่มให้เมาแอ๋ไปเลย (เพราะกลับมาหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ก็จะไม่มีผลอะไรแล้ว) แต่อีกคนก็บอกว่า อยากไปหาดาราที่ชอบแล้วออกเดทด้วย (หรือมากกว่านั้น ฮา) ได้แต่คำตอบประหลาดๆทั้งนั้น

อ่านแต่ละคำตอบแล้วรู้สึกอย่างไรบ้างครับ เพื่อนผมประหลาดหรือเปล่าที่เค้าเลือกตอบอะไรแบบว่าบ้าคลั่งขนาดนี้ แต่นั่นเอง สำหรับผม ทำให้เห็นว่า การที่คนเราบอกว่า "เราจะใช้ชีวิตเหมือนกับมันเป็นวันสุดท้ายของชีวิต" เป็นอะไรที่เพ้อฝันเอามากๆ ในที่สุดแล้วเราก็คำนึงถึงอนาคตกันทั้งนั้น (ยกเว้นถ้าเรารู้แน่ๆแล้วว่าอนาคตที่มีนั้นไม่มีความหมายอะไร เหมือนคำถามในบทความนี้)

คำตอบผมที่บอกเพื่อนๆไปคือ ผมคงจะหาเงินสดมาเยอะๆแล้วเอาเงินไปซื้ออาหารที่หรูที่สุดที่ชีวิตนี้คงไม่มีปัญญากิน แล้วหนึ่งชั่วโมงนั้นคงหมดไปกับการกินแหละครับ ฮา

แล้วผมก็บอกเพื่อนไปว่า อ้อ แล้วก็ทำแบบเมาๆด้วยนะ (เหมือนที่เพื่อนคนหนึ่งทำ) เพราะพอกลับมาตอนต้นแล้วเราก็กลับมาสร่างเหมือนเดิม เหมือนดื่มแล้วเมาแต่ไม่ hangover ฮา แต่หนึ่งนาทีก่อนหมดเวลา ผมขอเลือก ลอง “ตาย” ดู อยากรู้ว่ามันจะเจ็บขนาดไหน แล้วจะรู้สึกอย่างไรเวลาตาย

คนอื่นคิดอย่างไรกันบ้างครับ อยากทำอะไรหากมีเวลาหนึ่งชั่วโมงฟรีๆ?